Met de hoed in de hand komt men door 't ganze land.

Als PR manager voor Caja Rural was ik 'in koers'.. Mocht overal komen tijdens deze gedenkwaardige Ronde van Vlaanderen 1989. En wát een verrassing, Mathieu Hermans in de kopgroep! Ik had (toen al) TV aan boord, en kon zowel in de spiegel als op TV de koers volgen. M'n Mercury Grand Marquis.. (jaja, een Amerikaan!) was wel handig naar de koersen, er konden naast mij twee renners voorin en 4 achterin. De 8 cilinder automobiel (hier voor m'n deur aan de Kranenburgweg in Den Haag) had 2 80 liter gastanks achterin, en reed 1 op 3! In de finale reed ik rap langs de kopgroep naar de meet, om daar eventueel de winnaar op te vangen (jazeker, dat was mogelijk!).. Jeroen Wielaert, weet je 't nog?

Geweldig, geen blikje meer te vinden op straat, in 't park en in 't water!

https://mediafeitjes.nl/lege-blikjes

Grensverleggende perikelen
Een vogel heeft geen grenzen, vliegt er gewoon overheen en beseft het bestaan van grenzen totaal niet, net als oceaanbewoners, insecten en de rest van de dierenwereld.

De mens wel, de mens heeft grenzen nodig. Geografisch en sociaal. De mens mag niet zomaar over de wereld reizen, de mens mag niet zomaar ergens binnen stappen. Er zijn regels, ontstaan door het constante grensverleggende gedrag van de mens. We leven in een tijd van spannend landjepik, de wereldvrede is in gevaar. Jammer, we waren zo lekker op weg om een alleszins prettig leven voor iedereen te creëren, zelfs voor dieren. Nu moeten we weer gaan nadenken over hoe nu verder.

We kunnen ons bijvoorbeeld afvragen waarom we ons in Nederland moeten legitimeren voor casinobezoek, terwijl je in Las Vegas gewoon de casino’s binnen wandelt.
Herinneringen aan ritjes naar Karlovy
Een land binnen komen was ondanks de prachtige afspraken die we nu binnen de EU hebben niet altijd zo makkelijk. Herinneringen aan ritjes naar Karlovy Vary (Karlsbad) en Praag, met gewapende vopo’s op torens bij de Duits-Tsjechische grens. Lange rijen vrachtwagens, kris kras door elkaar staande en rijdende auto’s die het land binnen gingen of verlieten. Met collega’s Jan Bon en Jon Foster meermaals dit ritje gemaakt, vaak aangevangen na een vroege dienst. ’s Nachts aan de grens een totale chaos.

Met de heren aan boord de file zo ver mogelijk voorbij gereden en vervolgens de kluwen auto’s die verschillende richtingen uit wilden op de éénbaans grensweg binnen gereden. Deze jongen z’n groene jas aan en het verkeer regelen, met strenge hand. De heren gierend van de pret in de auto. Na korte tijd de chaos geregeld, en we konden door. Dit tafereel herhaalde zich jaren. Aan het eind van de jaren ’90 kwam er verbetering in de chaos, niet in ’t minst vanwege het toetreden van Tsjechië in de EU. Een land verlaten evenmin:
Een land verlaten
Naar Roemenië met de auto, 2400 K naar Brasov met perikelen aan de Oostenrijks-Hongaarse grens, ook tweebaans, met over de Hongaarse grens ‘de 24/7 markt, langzaam rijdend verkeer langs duizenden kraampjes en wat er zich daar aanbiedt.. Jarenlang met verbazing langs deze uitwassen van ongecontroleerde commercie gereden, hetgeen door de aanleg van een solide 4-baans weg eindigde na het binnentreden bij de EU. Vervolgens altijd een lastige rit door Hongarije, dwars door Boedapest al die jaren, vervolgens door dorpen en trieste steden.

Aankomst bij de Roemeense grens was altijd een gespannen moment, ik zorgde altijd goed gekleed in schoon gepoetste auto te verschijnen, zodat de douaniers me snel doorlieten. Meestal werkte dat, vooral omdat ik de taal spreek. In de achterbak wat flesjes deodorant, paar pakjes sigaretten en pakken koffie in een open doos. De douanemensen tastten naar hartenlust toe, en ik was meestal snel over de grens. Recente beelden, stel je voor dat dit tweebaans is:
Nog geen 100K snelweg in ’t hele land
Tweebaans wegen zonder strepen aan de kant, en kuilen er naast. Als het regende waren de kuilen vol met water, en je zag niet hoe diep. Vooral ’s nachts levensgevaarlijk. Vrachtauto’s aan de tegemoetkomende kant gebruikten ¾ van de weg, dus je móest door de kuilen! Vervolgens door het land, veel dorpen met slechte weg, modder en mest. Door de bergen voor iedere bocht claxonneren om frontale botsingen met gehaast tegemoetkomend verkeer te voorkomen.

Benzinestation FrankrijkBenzinestation
Geen benzine te koop
Geen benzine te koop, lange rijen bij benzinestations. Dit overkwam me verschillende keren. Zelfs een paar keer toen ik me moest haasten terug te komen in Nederland, had volgende dag late dienst!

Ongelooflijk dat nu mensen in Frankrijk in de rij staan voor de pomp! Het was een keer in 1993 dat het hele land (bijna) zonder benzine zat. Lange rijen bij iedere pomp, ik in pak 1 in m’n prachtig gepoetste MB lángs zo’n rij, vooraan stoppen en de slang er in hangen. Mannetje of 10 om me heen, wilden me slaan. Mensen die me kennen weten dan wel dat deze jongen juist op deze momenten er in slaagt de gemoederen te bedaren, met ik weet niet meer welke verhalen en argumenten, maar één doel: verder!

Op weg naar Nederland
Terug naar Nederland, bij de grens Roemenië-Hongarije op een moment ergens in de jaren ’90: een dubbele rij al zo’n 60K voor de grens. Uiteraard een verrassing, nergens info te krijgen. Wat te doen, het was later in de middag, moest een late dienst draaien de volgende dag, had gehoopt die nacht nog thuis te zijn. Diep ademgehaald, met 120K/U langs de dubbele rij, knipperlichten en groot licht aan en claxonnerend. Tegemoetkomend verkeer vlóóg aan de kant, inclusief politie. Bij de grens aangekomen uit de auto gesprongen, naar de Kolonel van dienst. Handdruk ‘avec’.. En weer op weg.
Samen met een angstige investeerder in mijn auto
Een andere terugreis, samen met een angstige investeerder in m’n casino in Rimnicu Vilcea, Roemenië in de buurt van Würzburg stopte het verkeer compleet op de 6-baans autobahn die over lange, glooiende hellingen loopt. De motregen bevroor direct op het wegdek! Ik reed nog stapvoets toen vrachtauto’s achteruit gleden van de helling..

Kon maar net ontsnappen aan gecrushed worden door de auto naast de vangrail in het midden te manoeuvreren. Naast, voor- en achter ons een chaos, crashes enz. Na korte tijd helicopters er boven, we besloten in de auto te blijven. Met draaiende motor, het was ijskoud. (gelukkig vol getankt).

Ik weet niet meer hoeveel tijd was verstreken, maar toen ik de ogen opende was het licht. En beweging, takelwagens, politie, ambulances, brandweer. Na enige uren konden we verder, en kwamen tegen de avond aan in Den Haag. Douche, schone kleren en op naar een late dienst.. Moest ik bij de directeur komen, was de dag er voor niet op m’n werk verschenen.. officiële waarschuwing! (Had gewoon een hele dag ‘gemist’).

Wordt vervolgd (met douaneperikelen in Afrika)

If you sell an illusion, let it shine!
Als je in de eerste jaren werkte bij Holland Casino had je vaak collega’s die jarenlange ervaring meebrachten uit het buitenland. We waren als jonge croupiers ‘eager to learn’ en leerden dan ook veel van onze collega’s, zowel in positieve als in negatieve zin.

In eerdere columns schetste ik meerdere situaties, en liet meerdere ‘characters’ de revue passeren.

If you sell an illusion...
Vanuit het principe ‘If you sell an illusion’ werden we uitstekend getraind in wellevendheid, dienstbaarheid en vakkundigheid. We trainden hard om net zo mooi te kunnen aligneren als onze Engelse collega’s, met schuin ten opzichte van elkaar liggende fracties in de betalingen of wissels.

We wilden net zo mooi gooien als de sterren aan tafel, die het presteerden om niet alleen raak te gooien in het tableau, maar dat deden op de meest elegante wijze, met de jetons in de ruimte tussen vingers en duim, met de subtiele polsbeweging werpen, zónder zichtbare duim!

Tableau maken, dégageren met elegante bewegingen, rechtop zittend, van de maximale lengte van de râteau gebruik makend de verloren jetons binnen harken. Snel salade maken, en die aan een onberispelijk boudin plaatsen. Dit alles hoorde bij ‘the illusion’...

De gasten genoten van ons, onze stijl, onze elegante houding en bewegingen.
Poetsen, dat zat er in gebakken
Als wielrenner in een tijd met aluminium velgen, stalen frames en katoenen stuurlint was het een gewoonte - een must - om je fiets de dag voor de koers te poetsen, de 36-spaaks-velgen met een drupje brasso poetsen tot de doek zwart werd, laten drogen en met een schone doek uitpoetsen. M’n velgen blónken
Het witte stuurlint met een nagelborstel en een beetje groene zeep wassen, tot het katoenen zoomlint (van de HEMA) weer wit was, klaar voor de koers! Het frame met wat cleaner goed poetsen, dan met een schone doek laten blinken, trapstel en ketting steriel, alleen wat olie in een vette lap om soepel te draaien.

Nooit met vuile handen meer aan ’t stuurlint, nooit met vuile handen aan de wielen, zelfs de zijkant van de banden werd nog ‘behandeld’ met groene zeep!
Messing kruis in de cilinder
De roulettetafels waren voorzien van cilinders van Huxley, met een messing kruis. Toen ik al na korte tijd m’n ervaring als croupier mocht inzetten om nieuwe collega’s te trainen in het vak, maakte ik er een gewoonte van ze te leren ‘kogel geven’ (balletje draaien) door de cilinder alleen met de pink aan te raken.

Tenslotte glom die als een spiegel, teneinde de ‘illusion’ in stand te houden. Ze moesten ook na de lessen zélf de cilinder poetsen, zodat er inzicht ontstond in het ‘let it shine’ credo.
Later als zaalchef...
..vond ik het bij een vroege dienst bij m’n werk horen om de speelzaal in het casino door te gaan om te zien of alles werkte en schoon was. Met name het poetsen van de cilinders, een taak voor de zaalassistenten, trok ik me zeer aan.

Op subtiele wijze probeerde ik de jongelui het principe ‘we sell an illusion, let it shine’ bij te brengen. Vaak zag ik ze de brasso met een zachte veeg aanbrengen op het messing kruis, om het er met een soms nóg zachtere veeg weer af te halen. Niet ‘poetsen’ dus, werkje doen om dat het moet, maar niet goed.

LET IT SHINE Casino Promotie In De Kuip 1986Let it shine - Casino Promotie in de Kuip 1986
Messing wordt snel donker als je het niet poetst, dus regelmatig toonde ik hen de kunst van het poetsen. Blinkend en wel gingen we dan een nieuwe speeldag tegemoet.

M’n beloning aan de wél ‘goed poetsende’ zaalassistenten? Als ik een jeton op de grond zag liggen, onder één van de tafels was het ‘pièce tombé’ (stukje gevallen) en moest deze terug bij de dotatie op de tafel. Maar voor ‘goed poetsende zaalassistenten’ kneep ik graag een oogje toe en gunde één van hen het (onbekende) gevallen stukje, hetgeen ze mochten houden!
Veel later als taxichauffeur...
...vond ik het bij m’n taak horen om de auto (die je bij dienstaanvang ‘gewassen’ mee kreeg) extra schoon te maken. Met vochtige doek het dashboard, stoelen en deuren, met opgerold keukenpapier en glassex de ramen tot ze blonken. Élke dag, élke dienst!

Ik werkte maar een paar maanden als taxichauffeur, jaren na een zakelijk debâcle in Roemenië. Maar bleef met het credo: ‘let it shine!’ Met een zacht klassiek muziekje op de achtergrond vervoerde ik m’n gasten, hetgeen zelfs leidde tot vaste klanten die naar me vroegen!

Conclusie: wat je ook doet voor de kost; streef naar het optimale, geef jezelf een cijfer, neem geen genoegen met minder dan een 8. Professionele verantwoordelijkheid is aan jezelf!

Nu als adviseur en columnist bij @onetimenl...
...probeer ik middels deze column een beeld te schetsen van hoogwaardige dienstverlening, gedrag dat tot voorbeeld dient en een ‘welkom gevoel’ bij alle bezoekers van casino’s. Echter, het streven naar het maximaal haalbare houdt niet op bij casino’s, integendeel; het is een onderdeel van de maatschappij, inmiddels (bijna) volledig geaccepteerd.

De kwaliteit van dienstverlening is continu een belangrijk onderdeel bij bedrijven, instanties en overheid. Een vriendelijk woord, een luisterend oor wordt gewaardeerd; een barse reactie, haastig afhandelen zonder persoonlijke noot wordt minder geaccepteerd.
Epiloog
We zijn met z’n allen zo langzamerhand met de neus in de feiten gedrukt. Corona bond ons aan huis, en leerde ons hygiënischer te leven. Klimaatperikelen zijn ruim merkbaar op ons planeetje, we kúnnen niet anders dan het anders gaan doen, sámen. De wereld wordt gechanteerd door een machtig land, met een despoot aan de leiding, atoombommen in z’n arsenaal.

In Nederland en België gaan zóveel geluiden op dat mensen zich niet in de hand hebben bij het online gokken, dat wetgevers zich geroepen voelen tot maatregelen. Zinvol? We zullen zien.

So don’t forget: ‘If you sell an illusion, let it shine!’

Lincoln zei het: 'als gevaar ons ooit bereikt, moet het onder ons opduiken; het kan niet van buitenaf komen. Als vernietiging ons lot is, moeten wij de auteur en de afmaker zijn. Als een natie van vrije mensen, moeten we door alle tijden heen leven, of sterven door zelfmoord.'
De wereld heeft nooit een goede definitie van het woord vrijheid gehad, en het Amerikaanse volk heeft er op dit moment veel behoefte aan. We verklaren ons allemaal voor vrijheid; maar als we hetzelfde woord gebruiken, bedoelen we niet allemaal hetzelfde.
Wat vormt het bolwerk van onze vrijheid en onafhankelijkheid? Het zijn niet onze fronsende kantelen, onze stekelige zeekusten. Dit is niet ons vertrouwen tegen tirannie. Ons vertrouwen is in de liefde voor vrijheid, die God in onze boezem heeft geplant. Onze verdediging is in het behoud van de geest die vrijheid waardeert als het erfgoed van alle mensen, in alle landen overal. Vernietig deze geest, en je hebt de zaden van despotisme rond je eigen deuren geplant.
Op welk punt kunnen we het naderende gevaar verwachten? Met welke middelen zullen we ons ertegen wapenen? Moeten we verwachten dat een transatlantische militaire reus de oceaan oversteekt en ons met één klap verplettert? Nooit!
Alle legers van Europa, Azië en Afrika samen zouden niet met geweld een slokje uit de Ohio kunnen nemen of een spoor op de Blue Ridge kunnen trekken in een beproeving van duizend jaar. Op welk punt kunnen we dan het naderende gevaar verwachten?
* Ik antwoord, als het ons ooit bereikt, moet het onder ons opduiken; het kan niet van buitenaf komen. Als vernietiging ons lot is, moeten we de auteur en de afmaker zijn. Als een natie van vrije mensen moeten we door alle tijden heen leven, of sterven door zelfmoord.
Laat elke Amerikaanse moeder eerbied voor de wet uiten aan het lispelende kind dat op haar schoot brabbelt; laat het onderwezen worden op scholen, in seminaries en op hogescholen; laat het geschreven worden in handleidingen, spellingboeken en almanakken; laat het gepredikt worden vanaf de kansel, verkondigd worden in wetgevende zalen en afgedwongen worden in gerechtshoven. En, kortom, laat het de politieke religie van de natie worden; en laat de oude en de jonge, de rijke en de arme, de graven en de homo's van alle geslachten en talen en kleuren en omstandigheden, onophoudelijk haar altaren opofferen.
En laten we ernaar streven om, voor zover stervelingen dat kunnen, de voortdurende zorg van de Goddelijke Voorzienigheid te verdienen, vertrouwend dat Hij in toekomstige nationale noodsituaties niet zal nalaten ons de instrumenten van veiligheid en zekerheid te verschaffen.
Laten we ook niet van onze plicht worden beroofd door valse beschuldigingen tegen ons, noch ervan worden afgeschrikt door bedreigingen van vernietiging aan de regering of van kerkers voor onszelf. Laten we geloven dat recht macht maakt, en in dat geloof laten we, tot het einde, onze plicht durven doen zoals we die begrijpen.

Perikelen in een land na de val van het communisme
De jaren dat ik als ondernemer actief was in Roemenië heb ik meermaals aangehaald in m’n columns. Het gaat je ook niet in de kouwe kleren zitten wat er allemaal op je afkomt als je de lef hebt om te ondernemen met mensen en autoriteiten die werkelijk géén idee hebben wat commercie is.
(door André Jansen op 1 mei 2022)
* Winst maken in Roemenië
Na enige jaren alle dagen tussen m’n diensten en tijdens m’n vakanties bij Holland Casino heen en weer te zijn gereisd naar Roemenië ‘stond’ m’n onderneming, we maakten winst en boden werk aan ruim 500 mensen. Regelmatig was er contact met de Nederlandse Ambassade, en werden we uitgenodigd voor allerlei bijeenkomsten.
Nederlandse bedrijven in Roemenië zoals Philips, SHELL, ING, en vele andere kwamen op initiatief van het Ministerie van BZ jaarlijks bij elkaar, ik werd als CEO van ‘S.C. VDH srl’ in 1996 ook uitgenodigd.
Bijeenkomst in een grote zaal met zo’n 80 deftige vertegenwoordigers van genoemde bedrijven werd door de zaakgelastigden van Buitenlandse Zaken gevraagd: “Welk bedrijf onder u maakt winst in Roemenië?” Iedereen keek de zaal rond, en één vinger ging omhoog. De mijne! Ja hoor, het was me gelukt; het was een voltreffer! BINGO was het toverwoord!
Erkenning door de aanwezigen was mijn deel, de Ambassade nodigde Angela en mij regelmatig uit voor feesten en bijeenkomsten.
* Koninklijk onderonsje
Zoals de ontvangst van Hare Majesteit Koningin Beatrix in Palatul Elisabeta, viering van 5 mei 1997 met alle grote Nederlandse ondernemers in Roemenië en vertegenwoordigers van onze Nederlandse autoriteiten.
We mochten de Majesteit een handje gaan geven, en net toen ik aan de beurt was riep een stem vanaf een paar meter afstand: “André! Ce face?” (hoe gaat het?) Niemand minder dan de voormalige President van Roemenië Ion Iliescu riep me, hetgeen leidde tot een reikhalzende belangstelling van de aanwezigen.
Zoals gewoonlijk was Dhr. Iliescu omgeven door prominente Roemenen, terwijl de nieuwe President, Dhr. Constantinescu, zich eenzaam vermaakte met z’n koffie. Ik had de eerste Roemeense President na dictator Ceaucescu leren kennen toen hij nog in functie was bij de opening van het ‘Houten Klooster’ Barzana in Maramures, waar de non ‘Maica Filoftea’ eigenhandig met 10 jonge nonnen een door oorlogsgeweld geruïneerd klooster had herbouwd met gebruik van de bomen op het kloosterterrein.
Ik had als CEO ruim gesponsord, en meneer de President verrichtte de opening. In z’n dankwoord werd ik genoemd en kreeg ik ruim erkenning. Hij was dit niet vergeten! Later ontmoette ik Ion Iliescu in Sighetu Marmatiei tijdens het bezoek van de Roemeens/Amerikaanse schrijver Eli Wiesel.
Afnemen licentie Roemenië
Ondanks de uitstekende relaties met de Roemeense autoriteiten waren er op ministeries regelmatig wisselingen. De voor de vergunningen verantwoordelijke ministeries werden vooral aan de top gewijzigd. Na verkiezingen kwam er een andere wind, en weer dienden we ons te melden.
Zoals eerder vermeld in m’n columns waren we ‘niet gediend’ van het ‘vullen van opgehouden handen’ en het gevolg laat zich raden. Bezoek van ‘controleurs’, verzonnen overtredingen van de regels vastgesteld met als gevolg het schorsen van de licentie, met als gevolg geen werk voor 500 mensen en geen inkomsten!
Na een lastig proces gewonnen, we konden weer draaien! Een jaar later hetzelfde ‘ingrijpen’ van corrupte overheidsdienaren... Dat wint niemand op den duur, ook ik niet. Hoewel we voldoende bewijs hadden van de corruptie, zag ik er na overleg met onze Ambassadeur vanaf om een internationaal schandaal te creëren.
Ik hield van dit prachtige land, en ze waren juist op weg naar lidmaatschap van de EU en NATO. Geen schandaal, en nog steeds hou ik van Roemenië. Er volgden jaren met verschillende ambachten, zoals:
Leven in een klein dorp, als keuterboer, of werken op de taxi. Volgt: Schroothandelaren, opkopen oud legermateriaal, Donau clean up van gezonken schepen, vertegenwoordiging SELO in vleesindustrie.... Zie: https://www.onetime.nl/nieuws/perikelen-in-een-land-na-de-val-van-het-communisme/

De muur viel in 1989
Voor de jongeren die de periode niet bewust hebben beleefd is het moeilijk voor te stellen, maar de dag in 1989 dat de Berlijnse muur viel veranderde de hele wereld. Rusland, Duitsland en de Verenigde Staten werkten samen om de betonnen muur dwars door Berlijn af te breken.
De scheiding tussen de twee Duitslanden verdween, de weg was ingezet om de invloed van de communisten in Oost-Europa af te vlakken naar een democratisch bestel. Sinds die tijd veranderde er veel, de verplichte ‘herstelbetalingen' voor het bevrijden van de nazi’s’ aan de Sovjet Unie vervielen voor de oostbloklanden, dictators als Ceaucescu, Honecker en Zhivkov werden afgezet.
Kennismaking met Oost-Europa
Al in de 60-er jaren maakte het gezin waarin ik opgroeide kennis met Rusland en Oost-Europa, m’n broers waren goede wielrenners, die met de Nationale selectie vaak wedstrijden reden in oost Europese landen.
De verhalen, de excessen waren onderdeel van deze jonge mens in ontwikkeling. Niet in ’t minst de verhalen van m’n ouders, die in de oorlog waren verplicht om in Duitsland te gaan werken, in de zogenoemde ‘arbeitseinsatz’, in een kamp met vele mede-Europeanen die werden verplicht voor de Duitsers te werken.
De ‘bevrijding’ door de Russen in 1945 bleef op het netvlies gebrand als beestachtig, misdadig. M’n broer Jan was geboren in februari 1945 en m’n ouders liepen na hun bevrijding 1000 kilometer van Basdorf naar Amsterdam met de baby. Dit even ter illustratie.
Toen in 1989 de muur viel en een tijd van democratisering aanbrak, reisde ik in januari 1990 naar Boekarest in de vaste overtuiging dat de omwenteling grote kansen zou gaan bieden voor ondernemers. Een verzilvering van de overwaarde van m’n huis moest zorgen voor voldoende geld om te starten.
Eenmaal in Boekarest werd ik overvallen door vele ‘aspirant ondernemers’ die er net zo over dachten als ik. Ik startte een onderneming, was één der eersten die zich inschreef in de kamer van koophandel. M’n doel was voet te zetten in ’t land in de kansspelindustrie, echter op aanraden van hooggeplaatste relaties werd ik overtuigd te moeten starten met import/export. Het land had tijd nodig om vrij ondernemen te leren accepteren, geduld was geboden.
Maar m’n doel om te starten in de kansspelen had geen geduld, zie m’n verhalen over reizen naar Tsjechië, Slowakije, Belarus en Rusland hier eerder gepubliceerd op
Armoe troef
Herinneringen over armoede, onderdrukking en mensonterende toestanden keren terug bij het dagelijkse nieuws van vandaag, de misdaden van de Russen, de gruwelijke martelingen en moorden. Herinneringen aan de tijd dat er hoop kwam, maar vooral ook aan de jaren dat ik zelf te maken had met de communistische onderdrukking.
Al sinds 1974 verbleef ik vaak in Roemenië, eerst als reisleider voor Neckermann Duitsland. Erg prettig als ‘partner im schnee’ in Poiana Brasov, Sinaia en Predeal. Leerde veel mensen kennen, inclusief de taal. Bracht op de vele verzoeken die ik kreeg aanstekers, medicijnen, zeep, deodorant, Neckermann catalogi, sigaretten, whisky, koffie, balpennen, speelgoed, bloemzaden, de pil enz.
Rijen op straat voor brood, melk, vlees; ja zelfs toiletpapier! Dit schetst de armoede, we herinneren ons de omwenteling, het afzetten van de dictator, de weeskinderen vervuild en vastgebonden in hun bedjes, zieken opgesloten in betonnen ruimtes. Zelfs nog in de beginjaren van dit millennium zag ik bij bezoeken aan ziekenhuizen verschrikkelijke misstanden in wat afgelegener oorden.
Goedbedoelde projecten
Projecten kinderpostzegels: na contact met deze organisatie bleek dat er voldoende geld was voor projecten, maar de beschrijvingen van haalbaarheid ontbraken. Counterparts in Oost-Europa waren niet gewend aan het maken van ‘projecten met handen en voeten’. Opgevoed in het communisme leerde men niet dat de socialistische doelstellingen zijn het zorgen voor elkaar en minder bedeelden, eerder leerde men ‘pak wat je pakken kan.’
Een project was het voorzien van de krakkemikkige huisjes van Rroma te voorzien van roestvrij stalen daken. Ik zie nog de Nederlandse werklui aankomen in het dorpje met materialen in hun busjes met grote aanhangers, ik zie nog de prachtige daken en ik zie nog de bewoners die met de rug tegen een boom zittend en een grashalm tussen de tanden de Nederlandse werkers observeerden. Een week later zag ik grote platen roestvrij staal te koop op de markt…
AVRO inzameling Roemenië, wie weet het nog? De grote Linda de Mol inzameling, het debuut van deze dame op TV. Enorme bedragen werden ingezameld. Later kwam mij ter ore dat iedere cent in ‘een paar zakken’ was verdwenen…
Ik zat met een AVRO team in het vliegtuig naar Amsterdam, bleek dat ruim was gedoneerd aan een plaats waar ik al ondernam, Slobozia. Er werd me gevraagd of ik de donatie door AVRO leden voor het plaatselijke weeshuis van TV’s, stapelbedden, wasmachines, gordijnen, centrale verwarming en verdere inrichting ‘in de gaten wilde houden’.
Zo gedaan, een paar weken later bleken TV’s en wasmachines bij directie thuis te staan, kleden, gordijnen, stoelen, tafels enz. bij medewerkers van het weeshuis. Met moeite aangifte kunnen doen (‘hand boven ’t hoofd’). Maar er gingen een paar leidinggevenden het gevang in. De spullen kwamen terug.
Anesthesie-apparatuur voor het ziekenhuis werd gedoneerd door een groep artsen in Friesland, en stond na 3 jaar nog ingepakt in de gang van een Roemeens ziekenhuis. Bij navraag bleek het merk van de gedoneerde apparatuur niet het merk te zijn waar het ministerie een deal mee had. De uiterst noodzakelijk apparatuur bleef dus ingepakt in folie op de pallets staan.
Casino in Roemenië – Bingo know-how en investering, m’n doel voor de toekomst kwam ondanks alles naderbij.
Het begin en het einde van m’n ondernemingen heb ik inmiddels ruim opgetekend in m’n wekelijkse column, en we richten de blik terug op het heden. Een dictator is een buurland binnengevallen met als doel de oude Sovjet ideologie en doctrine terug te brengen.
De hele wereld leeft inmiddels onder de invloed van dit gebeuren, dit alles ruim bemeten en dagelijks te volgen in de media. Tijden van schaarste en armoede keren terug, zelfs de conjunctuur in ons rijke Nederland ontkomt hier niet aan, zo valt ook te lezen op het Onetime forum https://www.onetime.nl/zoekresultaat/?q=columns%20andre%20jansen&page=2
Continuandum