Prachtige videobeelden, geschoten door Stefan Westrik; de moeite waard!

Kennismaking met een wereldster, ik wijdde er deze column aan:
Een paar jaar geleden overleed Jean-Paul Belmondo (Bébel) op 88 jarige leeftijd, dat maakte een en ander bij me los, leerde hem namelijk persoonlijk kennen tijdens mijn periode vanaf 1974 als reisleider op het eiland Djerba in Tunesië. We hadden een avondparty georganiseerd in Bedouïenen tenten, een z.g. ‘Mechoui’ met een schaap aan ’t spit, buikdanseressen en Nubische dansers.
Hij had z’n twee dochters en zoontje meegenomen, ik ontving de ster als gastheer en prijs me gelukkig om tijd met deze superster te hebben doorgebracht.De volgende dag was ik te gast in de villa waar Belmondo een weekje doorbracht met z’n kids. Het was een soort ‘verplichte’ receptie voor mensen die de ster wilden zien, zelf ging hij 't liefst wandelen met de kinderen langs het strand en met de JEEP de woestijn in.

CASINO ROYALE is een filmkomedie uit 1967 met Jean-Paul Belmondo. De film is bedoeld als parodie op de James Bondfilms, en het filmverhaal volgt het verhaal van Ian Flemings eerste Bondboek Casino Royale. Regisseur Feldman maakte er een onofficiële parodiefilm van, die niet alleen James Bond parodieert, maar ook het hele spionagegenre.
Eerder schreef ik over de periode waarin ik werkte als reisleider voor Neckermann und Reisen Duitsland, men had graag Nederlanders, die hadden zo’n aardig ‘Rudi Carrell’ accent, dat vonden Duitsers grappig. Omdat ik goed Frans sprak, werd ik uitgezonden naar Tunesië. Hotel Dar Jerba had 2500 bedden, waarvan 1000 gereserveerd voor Neckermann. Wekelijks nieuwe arrivals en vertrekken, met 5-6 bussen richting vliegveld. Op de terugweg maakten we (op mijn initiatief) een klein ommetje met de bussen langs de tapijtknoperij van Hedi Hadji, waar men tapijt kon bestellen, met eigen naam in Arabische letters! (op vertoon van mijn kaartje kreeg men 10% korting, het tapijt werd franco geleverd). U begrijpt dat ik regelmatig bij Hedi Hadji langs ging om m’n commissie op te halen.

We organiseerden excursies naar de ‘Chott-El-Djerid’, de Tunesische woestijn, met bezoek aan een Oase, pottenbakkers, ondergrondse holenwoningen en markt. ’s Avonds regelmatig de ‘Keizersmaaltijd’ met 100 man aan lange tafels, buikdans, slangenbezweerder en degenslikker, soms zelfs met vlammeneter!
Ik herinner me een dagje ‘Chott’ met m’n chauffeur Ali, een lieve kleine dikkerd met guitige kop en juichende snor. We hebben een 40-tal oudere mensen aan boord, vooral Duitsers. We rijden op een stoffige onverharde weg door de woestijn. Ik zie in de verte een oude waterput en vraag Ali te stoppen.

Ik pak de microfoon en vertel: “Hier ziet u de waterput waar de profeet Mohammed met z’n volgelingen stilhield, hij proclameerde dat wie elf keer linksom (11X) rond de put zou lopen, al z’n wensen werkelijkheid zouden worden.” En ja hoor, het hele gezelschap met film- en fotocamera’s 11X rond de put… Ali vertelde later dat hij de nacht erna regelmatig wakker werd en weer de slappe lach kreeg..
(URL van het artikel in de reacties).

De muur viel in 1989
Voor de jongeren die de periode niet bewust hebben beleefd is het moeilijk voor te stellen, maar de dag in 1989 dat de Berlijnse muur viel veranderde de hele wereld. Rusland, Duitsland en de Verenigde Staten werkten samen om de betonnen muur dwars door Berlijn af te breken.

De scheiding tussen de twee Duitslanden verdween, de weg was ingezet om de invloed van de communisten in Oost-Europa af te vlakken naar een democratisch bestel. Sinds die tijd veranderde er veel, de verplichte ‘herstelbetalingen' voor het bevrijden van de nazi’s’ aan de Sovjet Unie vervielen voor de oostbloklanden, dictators als Ceaucescu, Honecker en Zhivkov werden afgezet.
Kennismaking met Oost-Europa
Al in de 60-er jaren maakte het gezin waarin ik opgroeide kennis met Rusland en Oost-Europa, m’n broers waren goede wielrenners, die met de Nationale selectie vaak wedstrijden reden in oost Europese landen.

De verhalen, de excessen waren onderdeel van deze jonge mens in ontwikkeling. Niet in ’t minst de verhalen van m’n ouders, die in de oorlog waren verplicht om in Duitsland te gaan werken, in de zogenoemde ‘arbeitseinsatz’, in een kamp met vele mede-Europeanen die werden verplicht voor de Duitsers te werken.

De ‘bevrijding’ door de Russen in 1945 bleef op het netvlies gebrand als beestachtig, misdadig. M’n broer Jan was geboren in februari 1945 en m’n ouders liepen na hun bevrijding 1000 kilometer van Basdorf naar Amsterdam met de baby. Dit even ter illustratie.

Toen in 1989 de muur viel en een tijd van democratisering aanbrak, reisde ik in januari 1990 naar Boekarest in de vaste overtuiging dat de omwenteling grote kansen zou gaan bieden voor ondernemers. Een verzilvering van de overwaarde van m’n huis moest zorgen voor voldoende geld om te starten.

Eenmaal in Boekarest werd ik overvallen door vele ‘aspirant ondernemers’ die er net zo over dachten als ik. Ik startte een onderneming, was één der eersten die zich inschreef in de kamer van koophandel. M’n doel was voet te zetten in ’t land in de kansspelindustrie, echter op aanraden van hooggeplaatste relaties werd ik overtuigd te moeten starten met import/export. Het land had tijd nodig om vrij ondernemen te leren accepteren, geduld was geboden.

Maar m’n doel om te starten in de kansspelen had geen geduld, zie m’n verhalen over reizen naar Tsjechië, Slowakije, Belarus en Rusland hier eerder gepubliceerd op onetime.nl.
Armoe troef
Herinneringen over armoede, onderdrukking en mensonterende toestanden keren terug bij het dagelijkse nieuws van vandaag, de misdaden van de Russen, de gruwelijke martelingen en moorden. Herinneringen aan de tijd dat er hoop kwam, maar vooral ook aan de jaren dat ik zelf te maken had met de communistische onderdrukking.

Al sinds 1974 verbleef ik vaak in Roemenië, eerst als reisleider voor Neckermann Duitsland. Erg prettig als ‘partner im schnee’ in Poiana Brasov, Sinaia en Predeal. Leerde veel mensen kennen, inclusief de taal. Bracht op de vele verzoeken die ik kreeg aanstekers, medicijnen, zeep, deodorant, Neckermann catalogi, sigaretten, whisky, koffie, balpennen, speelgoed, bloemzaden, de pil enz.

Rijen op straat voor brood, melk, vlees; ja zelfs toiletpapier! Dit schetst de armoede, we herinneren ons de omwenteling, het afzetten van de dictator, de weeskinderen vervuild en vastgebonden in hun bedjes, zieken opgesloten in betonnen ruimtes. Zelfs nog in de beginjaren van dit millennium zag ik bij bezoeken aan ziekenhuizen verschrikkelijke misstanden in wat afgelegener oorden.
Goedbedoelde projecten
Projecten kinderpostzegels: na contact met deze organisatie bleek dat er voldoende geld was voor projecten, maar de beschrijvingen van haalbaarheid ontbraken. Counterparts in Oost-Europa waren niet gewend aan het maken van ‘projecten met handen en voeten’. Opgevoed in het communisme leerde men niet dat de socialistische doelstellingen zijn het zorgen voor elkaar en minder bedeelden, eerder leerde men ‘pak wat je pakken kan.’

Een project was het voorzien van de krakkemikkige huisjes van Rroma te voorzien van roestvrij stalen daken. Ik zie nog de Nederlandse werklui aankomen in het dorpje met materialen in hun busjes met grote aanhangers, ik zie nog de prachtige daken en ik zie nog de bewoners die met de rug tegen een boom zittend en een grashalm tussen de tanden de Nederlandse werkers observeerden. Een week later zag ik grote platen roestvrij staal te koop op de markt…

AVRO inzameling Roemenië, wie weet het nog? De grote Linda de Mol inzameling, het debuut van deze dame op TV. Enorme bedragen werden ingezameld. Later kwam mij ter ore dat iedere cent in ‘een paar zakken’ was verdwenen…

Ik zat met een AVRO team in het vliegtuig naar Amsterdam, bleek dat ruim was gedoneerd aan een plaats waar ik al ondernam, Slobozia. Er werd me gevraagd of ik de donatie door AVRO leden voor het plaatselijke weeshuis van TV’s, stapelbedden, wasmachines, gordijnen, centrale verwarming en verdere inrichting ‘in de gaten wilde houden’.
Zo gedaan, een paar weken later bleken TV’s en wasmachines bij directie thuis te staan, kleden, gordijnen, stoelen, tafels enz. bij medewerkers van het weeshuis. Met moeite aangifte kunnen doen (‘hand boven ’t hoofd’). Maar er gingen een paar leidinggevenden het gevang in. De spullen kwamen terug.

Anesthesie-apparatuur voor het ziekenhuis werd gedoneerd door een groep artsen in Friesland, en stond na 3 jaar nog ingepakt in de gang van een Roemeens ziekenhuis. Bij navraag bleek het merk van de gedoneerde apparatuur niet het merk te zijn waar het ministerie een deal mee had. De uiterst noodzakelijk apparatuur bleef dus ingepakt in folie op de pallets staan.

Casino in Roemenië – Bingo know-how en investering, m’n doel voor de toekomst kwam ondanks alles naderbij.

Het begin en het einde van m’n ondernemingen heb ik inmiddels ruim opgetekend in m’n wekelijkse column, en we richten de blik terug op het heden. Een dictator is een buurland binnengevallen met als doel de oude Sovjet ideologie en doctrine terug te brengen.

De hele wereld leeft inmiddels onder de invloed van dit gebeuren, dit alles ruim bemeten en dagelijks te volgen in de media. Tijden van schaarste en armoede keren terug, zelfs de conjunctuur in ons rijke Nederland ontkomt hier niet aan, zo valt ook te lezen op het Onetime forum. (URL in reacties)

Continuandum

Ik ontving een mailtje in juni 2016 'of ik morgen op vliegveld Zestienhoven kon zijn met een klein tasje voor 3 dagen'.. (van betrouwbare bron). Ik naar Rotterdam, auto neergezet en naar de hal. Word ik samen met mensen van Wielerflits, Endemol en Sunweb ontvangen door de CEO van Sunweb, Joost Romeijn. Hij begeleidde ons naar z'n privé vliegtuig, dat klaar stond om ons te vervoeren. We vlogen naar Andorra, waar we werden oopgehaald door een helicopter, die ons naar de start van de etappe in de Tour de France bracht. Een batterij fotografen en TV wachtte ons op, groot nieuws was ophanden. De etappe werd gewonnen door Tom Dumoulin, een belevenis om bij te zijn, hoewel ik uit een wielerfamilie kom en e.e.a. heb meegemaakt.
's avonds zaten we allen gezamenlijk aan tafel, en genoten van de euforie in het team. De volgende dag samen met de renners de rustdag beleefd in Andorra, na jaren zat ik weer 's op een racefiets..
Een video van de dag, een onvergetelijke:

Aardig van de uitgever van dit Belgische medium, zie: https://wielerverhaal.com/2023/07/26/hij-verzamelt-22-000-wielerfans-op-forum-maar-andre-jansen-doet-nog-veel-meer-we-leven-in-een-unieke-tijd
André Darrigade
André Jansen is de jongste broer van 3 fietsende Nederlanders. Harrie is ook bekend als oud-wielrenner en werd later verslaggever op de radio. Jan Jansen – niet te verwarren met oud-Tourwinnaar Jan Janssen – heeft eveneens een indrukwekkende carrière achter de rug. André zelf reed in de ploeg van Frisol van Piet Libregts, werd een keertje 2e in de Ronde van Gelderland en zou na zijn wielercarrière actief worden als reisleider en croupier.
Toch kennen we André dus in de 1e plaats van WAF. “Dat staat voor Wielrennen, Anekdotes en Foto’s”, duidt Jansen. “Ik heb dit forum per ongeluk in handen gekregen nadat een oude bekende wielervriendin Willy Kwantes me een berichtje stuurde. Ze had die avond een wijntje gedronken, die pagina opgestart en het forum lokte op 1 dag 40 leden. Omdat ze niet goed wist wat ze ermee moest doen, heb ik het overgenomen en sinds 12 juni 2012 zijn we aan 22.000 leden gekomen.”
Jansen is genoemd naar de grote Franse sprinter André Darrigade. “Ik ben geboren in 1952 en toen mijn broers de naam van Darrigade op de radio hoorden, kozen ze voor André als mijn naam. In 1959 kampeerden we in Zandvoort toen het WK er plaatsvond. Ik was als 8-jarige zo slim om via de duinen binnen op het circuit te geraken en zag Darrigade de regenboogtrui veroveren. Jaren later zocht ik hem op in Dax en schudde ik zijn hand. Zijn zoon Patrick is zelfs lid van WAF en reageert regelmatig.”

Een 💙wens aan allen:
We leven een tijdje op deze prachtige planeet, genieten van de fijne momenten met onze naasten, en laten ons ongenoegen blijken als we misstanden zien of horen.
Vandaag een Valentijn 🫶 aan ons planeetje, met de hoop dat we wat meer de positieve kant zien van wat we hebben bereikt.
Nooit eerder was er zóveel welvaart op de planeet, nooit eerder konden we zóveel ziekten genezen, nooit eerder ging de ontwikkeling zó snel vooruit als de laatste 25 jaar..
Laten we koesteren wat we tot stand hebben gebracht, een welgemeende 'Gelukkige Valentijnsdag' aan allen!

De hoofdrol in een heuse speelfilm; jawel!
Firefox film. 1983. Ed Blansjaar regisseerde zijn laatste film Maquette. Deze film kreeg subsidie van het Prins Bernard fonds en dat was net als "Onkruid...", een geweldige bijdrage in de kosten. De film behandelt het leven van een man die diep is gefrustreerd, en zich tracht te handhaven door materiële welstand. Verloren jeugdliefdes etc., spelen hem parten en ook zijn moeder heeft hierin een rol. Vader is dood en uiteindelijk zal Robert de hoofdpersoon in dit verhaal afscheid nemen van ons en van alles en iedereen. Bijzonder is de medewerking van acteur, pantomime speler en clown Hakim Traida, die bij ons mee speelde in een kleine rol, toen hij nog moest beginnen bij televisie, zoals bijvoorbeeld in SESAMSTRAAT. Hij is ons daarvoor nog altijd heel dankbaar want dat gaf hem de zet het vak in te gaan.
Ter nagedachtenis aan Joke Blansjaar..

Tijdens de 70-er en 80-er jaren werd ik regelmatig gevraagd om te figureren in TV opnames en films die in Nederland werden opgenomen. Hier met de acteurs en deel nam de crew in de Beemster, waar de Australische TV serie 'The Sullivans' werd opgenomen. Deze aflevering maakte deel uit van een serie over Australische inbreng in de 2e wereldoorlog. Ik werd gevraagd een verzetsstrijder te spelen die op een fiets zonder banden met een zak aardappelen de dijk op reed. Mijn agent (Leo Thonhauser) wist dat ik oud wielrenner was, en dat wel kon. Ik weet niet of de aflevering ooit is uitgezonden, wel wie de mensen op de foto zijn (bovenaan): vlnr: Steven Tandy, André Jansen, Olivia Hamnett en Norman Yemm. (onderaan crew) https://en.wikipedia.org/wiki/The_Sullivans

Vanmorgen, 12 februari 2025 in Veendam