7 april 2024 – 7 minuten leestijd.   (origineel: https://mijn5euro.wordpress.com/2024/04/08/ggz-therapie/)

"Je kunt het kind wel uit de oorlog halen, maar de oorlog niet uit het kind.”

Dat is de spreuk die gebruikt wordt als een kind uit een oorlogsgebied wordt gehaald en psychologen proberen uit te leggen hoe moeilijk het is de angsten van oorlog uit het kind te halen als het al lukt.

Ik moet deze column fictief houden ter bescherming van lotgenoten. Aan de andere kant wil ik persoonlijk iets kwijt.

Als een kinderen jaren in een oorlog en\of gevangenkamp hebben gezeten, mishandeld zijn en mishandeling en marteling hebben gezien en ondergaan dan lijkt geestelijke hulp na bevrijding het minste wat geboden kan worden.

Als ze jaren in een gevangenen kamp gedrild zijn in wat wel en niet mag en hoe ze zich behoren te gedragen tegenover hun bewakers dan eist dat lichamelijk en geestelijke een tol. Wanneer ze zijn bevrijd kunnen ze terug naar hun eigen land en hun leven weer oppakken. Tenminste, zo is het gegaan toen KNIL-militairen na jaren gevangen in Jappenkampen terug in Nederland terugkwamen. Molukkers werden “opgevangen” in kamp Westerbork. Van het ene kamp het andere, in de rest ging in hotels of naar familie.

Wat er werkelijk is gebeurd in de jaren gevangenschap met deze jonge kinderen en pubers is dat ze een inprenting hebben gehad en dat wat ze gezien hebben normaal zou zijn en bij een opvoeding behoort. Dan krijgen ze later zelf kinderen en velen vallen terug in twee dingen, niet kunnen praten over wat ze hebben meegemaakt en twee dat ze hun kroost opvoeden zoals ze kennen van wat ze in het kamp hebben gezien en geleerd. Regeren met de harde hand, geestelijke of lichamelijke onderdrukking.

Dit zit ingeprent in hun brein en is iets wat bij de meeste ooit gevangen gezeten ouder terugkomt. Ze zien het vaak niet eens, maar hun kinderen worden vaak opgevoed zoals in de kampen met hun ouders is gebeurd.

Bovenstaande is waar ik in zit. Mijn vader zat in het Jappenkamp en zijn opvoeding was keihard en een HELL voor mij. Ik dacht dat ik hierin alleen was en dat ik gewoon de pech had van een slechte vader. Nu ik in (groep) therapie zit, blijkt dat er een grote groep is die in principe hetzelfde heeft ondergaan. Ik kijk de kring rond en luister naar de verhalen die voor mij en de anderen zo bekend zijn. Vaders die mishandeld zijn, moeders die ook nog misbruikt zijn. We zijn niet alleen. En ik zit niet in de enige groep, er zijn heel veel groepen.

De meeste zijn niet meer in staat om te functioneren. Zijn afgekeurd, ziek en kunnen niet meer werken. Slapen slecht tot niet en hebben dag en nacht herbelevingen en nachtmerries. Worden zomaar agressief of stoppen met alles wat ze doen en kunnen niets meer door de kleinste trigger veroorzaakt.

Soms hebben ze het al heel lang, soms opeens in latere jaren door iets getriggerd waardoor hulp keihard nodig is. De hulp vanuit GGZ in dit specialistisch deel is minimaal, wachtlijsten zijn lang en therapie kan jaren duren. Het gevolg van een regering die hun manschappen de oorlog in stuurde en er niet op tijd uit haalde. Geen keuze van de militair maar van een regering. Geen keuze van het kind, geen oplossing voor hun problemen.

Voor de eerste groep, de ooit gevangen militairen, is na jaren hulp gekomen en een uitkering voor hen die niet meer in staat waren te werken. Voor de tweede groep, hun kinderen “NOG naoorlogse generatie” die worden deels herkent, maar niet erkent. Er is niets voor geregeld als ze niet meer in staat zijn te werken en of op een normale manier om te gaan met hun omgeving.

Niet meer op straat durven, niet meer met het ov, geen vrienden en/of werk meer door agressie, huwelijken die stuk lopen door vervreemding, relaties die stuk gaan, niet meer naar drukke plekken zoals concerten of winkelcentra. Pijnstillers, slaapmiddel, alcohol en drugs gebruik om de boel maar te verzachten, mogelijk even niet meer te voelen en niemand meer willen zien. Iedereen heeft zijn eigen problemen en oplossingen die volgens de maatschappij niet gewenst zijn.

De meeste van ons weten niet hoe verder. Komen in de WW en worden doorgeschoven naar de ziektewet. De behandeling duurt jaren, maar de uitkering houdt na twee jaar op. En in die twee jaar zijn we bezig met therapie en hoe we na die twee jaar zonder uitkering kunnen overleven. Want pas na twee jaar komt het vraagstuk, worden we afgekeurd of moeten we weer solliciteren, terwijl we nog volop therapie hebben en niet normaal kunnen functioneren.